Ziek zijn als advocaat. Daar heb ik geen tijd voor is een veel gehoorde reactie. Reden waarom ik de laatste tijd geregeld zieke en al weken kwakkelende advocaten gesproken heb. Advocaten die ziek door werken. Niet op halve kracht, maar op volle kracht. Alleen dan met een hoofd vol watten. Wat de kwaliteit van het werk denk ik niet ten goede komt.
Naar alle eerlijkheid vind ik ziek zijn ook knap lastig en stressvol. Afgelopen week werd ik zelf geveld door een vervelend virus. Eentje waarbij ik echt met koorts op bed moest gaan liggen.
Daar waar ik in mijn agenda iedere dag bewust ruimte heb voor onvoorziene zaken, is een paar dagen ziek zijn wel echt een ander verhaal. Dan loopt mijn planning al snel in het 100. En heb ik niet alleen last van het ziek zijn, maar ook last van de stress die dit met zich brengt. Want nu mis ik in mijn planning ineens hele dagen en kan ik toezeggingen niet nakomen. Iets met verantwoordelijkheidsgevoel en ‘afspraak is afspraak’.
Na de innerlijke strijd die ik zelf gevoerd heb over wat nu te doen, heb ik gister besloten om de vlucht naar voren te nemen. Ik heb gekeken wat echt prioriteit heeft en klanten die ik adviezen en stukken toegezegd heb, geïnformeerd dat het allemaal wat langer kan duren. En fijn is dat iedereen daar begripvol op reageert.
Inmiddels ben ik op een aanhoudende hoest na (die overigens volgens veel collega’s en klanten die ik spreek echt een volhouder is;-) koorts- en hoofdpijnvrij. En weer back-in-business. Nog niet op volle kracht, maar bewust gedoseerd. Luisterend naar de boodschap van mijn lichaam.