Twaalf weken schoolvakantie. Toen ik in loondienst werkte, kon ik vijf weken opvangen tijdens onze eigen vakanties. Het restant van de vakanties regelden wij met opa’s, oma’s en buitenschoolse opvang. Van die puzzel kreeg ik al weken van tevoren onrust en eigenlijk vond ik het eerlijk gezegd vaak geen leuke weken. Wij aan het werk en de kinderen elders ondergebracht. Naar mate de kinderen ouder werden, vond ik dit steeds vervelender worden. Ze gaan dan namelijk ook vragen of we iets leuks gaan doen in de vakantie. Nee, voor papa en mama is het gewoon een werkweek.
Afgelopen week tijdens de herfstvakantie van onze kinderen besefte ik me hoe blij ik ben dat ik voor mijzelf een werkomgeving gecreëerd heb waarin ik tijdens schoolvakanties een versnelling lager kan. Nog steeds hebben opa en oma twee dagen bijgesprongen en hebben wij bewust deels gewerkt, maar wat een wereld van verschil met een paar jaar geleden. Ik ervaar dat nu echt anders, omdat ik ook echt de ruimte gemaakt heb om leuke dingen te doen met de kinderen. Een dagje naar zee, een boswandeling en rondom huis lummelen met elkaar.
Nu kan je denken dat ik makkelijk praten heb als ondernemer en dat je dan je eigen tijd in kan delen. Dat is deels waar, maar deels ook niet. Als ik wil en niet oplet, ben ik namelijk alle dagen in de schoolvakanties aan het werk. En dat is nu precies wat ik niet wil. Ik heb toen ik als ondernemer begon de bewuste keuze gemaakt dat ik zolang de kinderen op school zitten (en het leuk vinden om leuke dingen te doen met hun ouders;-) in de schoolvakanties bewust tijd voor ze wil hebben en mee kan in een lagere versnelling.
En deze keuze heeft, net als iedere keuze die je maakt, consequenties. Zo geniet ik nu oprecht van de schoolvakanties. Ook als het een mix is van werken en leuke dingen doen met de kinderen. Daar staat tegenover dat ik vlak voor de herfstvakantie een mooie klus kreeg voor één van mijn vaste klanten die ik gelet op de deadline en complexiteit niet zelf op kon pakken. Ik heb dit neergelegd bij een collega. Dit is zo nu en dan ook jammer, maar is nu eenmaal het gevolg van een gemaakte keuze. Wie A zegt, moet ook B zeggen.