Generaties Y, Z en A – ze worden in de advocatuur nogal eens bestempeld als lui, verwend en rebels. Ze willen een gezonde work-life balance, zingeving en ook nog maatschappelijk relevant werk doen.
De gevestigde partners in de advocatuur groeiden veelal op in een totaal ander systeem: hard werken, lange uren maken, en niet zeuren.
Het gevolg? Generaties die tegenover elkaar komen te staan. De ‘oudere garde’ die zich ergert aan de nieuwe generatie die in hun ogen niks meer over heeft voor het vak. De jonge generatie die zich gefrustreerd voelt omdat reacties als “zo is het nou eenmaal in de advocatuur” of “ik heb dit vroeger ook gedaan” geen antwoord is op hun vragen. Het debat wordt met dergelijke reacties lam gelegd.
Maar hier is de realiteit: we kunnen ons niet veroorloven om elkaar niet te horen. Dit is namelijk geen overwaaiend ‘generatiedingetje’. Het is een systeemverandering die gaande is.
Partners die de brug slaan naar jong talent, bouwen een kantoor dat toekomstbestendig is. Ze trekken niet alleen goede mensen aan, maar behouden ze ook. Jongere advocaten die zich openstellen voor de ervaring en visie van hun meer seniore collega’s, krijgen waardevolle inzichten én invloed op hoe de toekomst van de advocatuur eruitziet.
Dit is geen strijd tussen ‘hoe het was’ en ‘hoe het moet worden’. Dit is een dialoog die gevoerd móet worden. Want alleen als we naar elkaar luisteren, in plaats van tegenover elkaar te blijven staan, kunnen we samen de advocatuur vormgeven op een manier die zowel recht doet aan ervaring en het vak als aan de veranderende wereld. Waarin toewijding en welzijn hand in hand gaan. Waarin vakmanschap en vernieuwing elkaar niet uitsluiten, maar juist versterken.