Onverschillige ervaren advocaten ten opzichte van het kantoor waar ze in dienst zijn. Ik spreek ze regelmatig.
Advocaten die hun vak leuk vinden en al behoorlijk jaren op de teller hebben bij hun werkgever. Advocaten die daardoor ook nogal wat verander- en verbetertrajecten langs hebben zien komen en in de praktijk zien dat er van die gewenste verandering niet zoveel terecht komt.
En dan is het door hun ervaringsjaren vaak ook nog zo dat ze niet meer echt aansluiting vinden bij de enthousiaste jongere advocaten. Jongere advocaten die het vak leren van deze ervaren advocaten. Jongere advocaten die, in tegenstelling tot deze ervaren advocaten, vaak nog geen gezin hebben en vrijdagmiddag eindigen met een groep collega’s in de stad. En ze horen ook niet bij de partners. En willen misschien ook wel helemaal geen partner worden.
Omdat ze hun werk en praktijken wel leuk vinden, leggen ze bewust daar de focus op. Verder onttrekken ze zich aan kantooractiviteiten en trekken ze zich steeds meer terug.
Veel advocaten houden dit door het plezier in het vak wel even vol. Maar het toch al individualistische beroep wordt hiermee steeds individueler. En na verloop van tijd komen ze toch met vragen als: is dit het nu? Kom ik wel volledig tot mijn recht? Wat wil ik de komende jaren? Kan ik op deze manier niet net zo goed een bordje aan mijn eigen voordeur ophangen?
Aan advocaten die in dit schuitje zitten, is mijn advies: ga op ontdekkingsreis. Je kunt bijvoorbeeld kiezen voor een andere werkomgeving of kijken hoe je de werkomgeving zo vorm kunt geven dat je er weer energie van krijgt. Aan werkgevers die dit herkennen bij medewerkers is mijn advies: ga op zijn minst het gesprek aan met deze medewerkers. Want een onverschillige collega heeft een negatieve impact op zijn of haar werkomgeving.