“Ik ben een leukere moeder als ik werk”.
Dit zeg ik al jaren tegen mezelf en tegen mensen die vragen hoe ik mijn bedrijven combineer met de kinderen.
Deze zomer heb ik twee maanden vrij genomen. Ik wilde van het combineren van werk en gezin naar de volledige aandacht voor mijn gezin.
Waar ik op terug kijk, is een zomer met de volle aandacht voor het gezin. Geen oppas hoeven regelen. Kijken wat de dag samen ons brengt. Samen naar de bioscoop op woensdagmiddag omdat we er zin in hebben. Samen lunchen op het terras. Lummelen in de tuin. Geen haast in de ochtend of in de avond.
En ik ben ook eerlijk, want wat er ook was, was irritatie naar elkaar. Een moeder die ineens fulltime thuis is. Iets waar ik zelf aan moest wennen en waar een puber in ieder geval niet per se op zit te wachten. Confrontatie met mijn eigen ongeduld naar de kinderen zo nu en dan.
Wat deze periode me bovenal opgeleverd heeft, is het besef dat ik geen leukere moeder ben als ik werk. Dit is een oud verhaal. Ik gebruikte het als een ‘rechtvaardiging’ voor het feit dát ik graag werk. Iets waar ik in mijn carrière met enige regelmaat kritische vragen en fronsende wenkbrauwen over kreeg als ik mensen vertelde over de combinatie van mijn gezin en mijn bedrijven.
Het werd me glashelder. Het is tijd voor een nieuw verhaal.
Ik ben moeder én advocaat.
Ik ben moeder én coach.
Het is voor mij EN EN, met een hele duidelijke prioriteit.
Is dit makkelijk? Nee. Kan het? Ja, het kan echt. Het vraagt om het maken van scherpe keuzes.
Dit besef en de mooie herinneringen neem ik mee de komende jaren dat ik mijn gezin combineer met mijn bedrijven. En zo’n periode vrij kan ik iedereen van harte aanbevelen. Over vier jaar gaat mijn jongste naar de middelbare school, dus wie weet verdwijn ik dan weer twee maanden in de bubbel van mijn gezin. Want voor ik het weet gaan ze niet meer mee op zomervakantie en denk ik ‘had ik maar…’