Ik was gisteravond op de automatische piloot mijn dochter de Gorgels aan het voorlezen. Met mijn hoofd bij een deskundigenonderzoek die ik nog voor moest bereiden die avond en de adviezen en contracten die de rest van de week op mijn agenda staan. Niet in verbinding met mezelf en daardoor ook niet in verbinding met mijn dochter.
Tot ik me ineens besefte dat ik geen idee had wat ik aan het voorlezen was. Er zat geen levendigheid in het verhaal wat ik vertelde aan haar. En dat lag niet aan het verhaal wat juist een climax bereikte, maar aan waar ik met mijn hoofd zat. Niet in het moment, maar bij de toekomst. Bij wat ik allemaal nog moest doen.
Een paar jaar terug gebeurde dit me regelmatig en was ik me hier niet bewust van. Ik las dan ‘lekker’ door op de automatische piloot (zoals ik dat met het avondritueel wel vaker deed) en was intussen in mijn hoofd bezig met een contract of een dagvaarding.
Inmiddels ben ik me gelukkig wel bewust van dit soort momenten. Dit bewustzijn betekent niet dat ik niet meer afgeleid wordt door mijn agenda of een ingewikkelde juridische casus. Zeker als ik wat vermoeid ben, kan dit nog wel eens meer aandacht vragen dan ik wil tijdens het avondritueel.
Maar dit bewustzijn maakte wel dat ik in het moment een andere keuze kon maken. Gisteravond ben ik gestopt met voorlezen omdat ik niet in de mood was voor stemmetjes en levendigheid in het verhaal. In plaats daarvan heb ik er heel bewust voor gekozen om haar met aandacht op bed te leggen. En afgesproken dat we het hoofdstuk vandaag opnieuw lezen.