Gisteren stond ik voor een klas vol nieuwsgierige kinderen. Mijn dochter had haar spreekbeurt over de advocatuur en besloot mijn toga te dragen. Stralend vertelde ze over het advocatenvak.
En toen kwam de vraag: “Wil jij later ook advocaat worden?” Haar antwoord? Een volmondig nee. Ik moest glimlachen. Mijn zoon zei ooit op diezelfde vraag volmondig ja, en ik dacht toen: hmmm, doe maar niet.
Dat moment plantte een zaadje. Want ik vind het advocatenvak een mooi vak. Maar kennelijk knaagde er ook iets. Niet aan het vak zelf, maar aan de wereld eromheen. De norm van altijd maar druk zijn. Het idee dat je telt als je agenda overvol is. De focus op het halen van urentargets en doorwerken ten koste van jezelf. De zelfverzekerdheid die ‘hoort’ bij een advocaat en ertoe leidt dat collega’s onderling moeite hebben om onzekerheden of twijfels te laten zien.
Dat was niet meer hoe ik wilde werken.
Dus begon ik mijn eigen kantoor. En werd ik een paar jaar geleden ook coach voor vrouwelijke advocaten. Omdat ik geloof dat het anders kan (en moet). Dat je een uitstekende advocaat kunt zijn zonder jezelf op te branden. Dat kwetsbaarheid juist krachtig is.
En weet je? Die verandering is langzaam zichtbaar. Steeds meer kantoren beseffen dat duurzaam presteren, kwetsbaarheid en authenticiteit geen zwaktes zijn, maar krachten. Intervisie leidt er ook toe dat advocaten opener zijn over hun worstelingen, twijfels en uitdagingen.
Toen ik daar gisteren voor de klas stond, realiseerde ik me iets. Misschien denkt er een van die kinderen nu: dat lijkt me een geweldig beroep. En tegen de tijd dat zij de advocatuur instappen, ziet die wereld er misschien echt anders uit. Dat is mijn hoop. En daar draag ik op mijn manier mijn steentje aan bij.