Ik spreek regelmatig vrouwelijke advocaten die maar één uitweg zien en dat is stoppen met het vak van advocaat.
Op de vraag waarom ze willen stoppen, volgt een lijst met schaduwkanten. Werkdruk, werkomgeving, work-life balance, zich niet gezien voelen, lastige klanten, onvoldoende tot hun recht komen, etc. Wat voelbaar is, is de lage energie.
Als ik ze daarop vraag wat ze leuk vinden aan het vak, komt er verrassend genoeg vaak een vergelijkbare lengte of zelfs langere lijst met antwoorden. Het enthousiasme is voelbaar.
Wat ik veel zie, is dat nog niet onderzocht is of de lijst met schaduwkanten kleiner kan worden door andere keuzes te maken. Een voorbeeld daarvan is een coachee van mij die enthousiast was over de inhoudelijke kanten van het vak, maar onvoldoende energie kreeg van de klanten waar ze voor werkte. Ze wilde graag werken voor klanten die maatschappelijk betrokken zijn. Door meer voor dat soort klanten te werken, nam haar werkplezier en energie toe. Stoppen was niet meer aan de orde. Niet nu althans. Wat de toekomst brengt, kan over een jaar of over een paar jaar weer anders zijn.
Ik geloof dat het waardevol is om de lijst met schaduwkanten eerst eens echt aan te kijken en te onderzoeken wat je anders kan doen of welke andere keuzes je kan maken. Door hiermee aan de slag te gaan, leer je waardevolle tools die je ook in de toekomst kunnen helpen bij obstakels die op je pad komen.
Soms is de uitkomst van een coachingstraject dat stoppen echt de beste keuze is, omdat je hart echt niet meer klopt voor het vak. En dat is ook oké. Als je maar een weloverwogen keuze maakt en dat niet doet als vlucht voor bepaalde omstandigheden. Omstandigheden waar je bij een volgende werkgever of baan wellicht weer mee te maken krijgt. Zo blijf je namelijk op de vlucht.