Twee maanden vrij deze zomer. Van doen naar zijn. Van een bestaan met een agenda naar kijken wat de dag me brengt. Van het combineren van werk en gezin naar de volledige aandacht voor mijn gezin. Dat was wat ik wilde.
Van doen naar zijn ging niet vanzelf als ik eerlijk ben.
Ik was gewend (en misschien ook wel een beetje verslaafd) aan het afvinken van actielijstjes, een agenda met deadlines en roldata in mijn achterhoofd, bellen met klanten in de auto, boodschappen bestellen bij Albert Heijn online, etc. Ik kan dit lijstje nog wel aanvullen met allerhande (efficiënte) activiteiten. En dan allemaal in een best hoge snelheid.
Week 1 van mijn vrije periode startte ik dus met veel doen en dan ook nog eens met dezelfde snelheid als in het ‘normale’ leven. Tot ik mezelf eind die week tegen een vriendin hoorde zeggen: “ik doe gewoon graag”. En met dat ik dat zei realiseerde ik me als ik dit tegen mezelf blijf zeggen en blijf doen wat ik altijd doe, ik misschien ook wel een zelf gecreëerd verhaal in stand houd.
Dus ik besloot het ongemak en de onrust die ik voelde bij minder doen en vertragen te omarmen. Ik vulde mijn agenda niet met activiteiten, afspraken of vluchten in een beeldscherm.
Wat langzaamaan ontstond was meer headspace, zachtheid naar mezelf en mijn omgeving, meer rust in mijn lijf en meer aanwezigheid in het moment. Een andere baseline. Vertragen, verstillen en verbinden zijn de woorden die het meest resoneren na deze periode. Van human doing terug naar human being.
Vandaag pak ik met frisse energie en zin mijn advocaten- en coachingspraktijk weer op. Het kriebelt weer om aan de slag te gaan. Focus, ritme en verder bouwen aan CONSTRUCT Advocaten en Lenneke Muller Coaching.
Gelijktijdig ga ik ook dingen anders doen;-). Momenten van zijn, niets doen en mijmeren ga ik nog meer inbedden in mijn (werk)week. Verstillen en vertragen. Don’t rush it. Want wat daarop volgt, is goud waard. Flow, creatie en headspace. En ook daarin neem ik de gegroeide zachtheid naar mezelf mee, want ik realiseer me ook dat het makkelijker is om een Buddha te zijn als je niet deelneemt aan het werkende leven. Een proces van trail en error dus. En dat is niet erg, want juist hierin zit juist weer groei.