Van een veroordelende “Oh, je werkt vier dagen en je kinderen dan?” tot “Je gaat zeker minder werken?” toen ik vertelde dat ik zwanger was en een verraste “oh” toen ik antwoordde dat ik vier dagen wilde blijven werken.
Reacties die mijn man sinds hij vader geworden is niet één keer gehad heeft en ook hij werkt vier dagen. Waarom zeggen we dat dan wel tegen een werkende moeder?
Alleen al dit soort reacties laten zien dat er in Nederland helaas nog steeds een bepaald beeld en een oordeel is over hoe het moederschap en ambities zich tot elkaar (zouden moeten) verhouden. We helpen elkaar daar alleen totaal niet mee.
Zeker niet omdat in de eerste jaren van mijn kinderen, dergelijke opmerkingen mij helaas wel raakte. Ik ging uitleggen waarom en hoe ik dat deed. Ingegeven door de onzekerheid die ik zelf ervaarde als jonge moeder en ook de vragen die ik zelf had over de (laat ik eerlijk zijn, zo nu en dan pittige) combinatie van het ouderschap en mijn ambities op zakelijk niveau. Deed ik daar wel goed aan? Is het echt wel haalbaar? Kan ik het wel? En dit zijn vragen en onzekerheid waar ik zeker niet alleen in sta.
Nu raakt het me niet meer, onder andere omdat die onzekerheid weg is. Ik kies er bewust voor om werk en gezin te combineren en weet dat het kan. Wat mij betreft kan het heel goed en/en zijn in plaats van of/of. Ik haal onwijs veel plezier en geluk uit het samen zijn met mijn kinderen en weet ook dat ik een leuker mens en een fijnere moeder ben door de voldoening die ik haal uit mijn werk.
Zo zwaai ik vanochtend met een brok in mijn keel mijn oudste uit die op groep 8 kamp gaat en werk ik vanmiddag full focus aan een contract. Het is en/en.
En dat vraagt om flexibiliteit en het maken van bewuste keuzes. En een goed supportsysteem om je heen. Dus laten we met zijn allen stoppen met het impliciet en expliciet veroordelen van vrouwen, of ze nu werken, niet werken, fulltime werken of parttime werken.